Je kent elkaar uit de groep; soms heb je jarenlang iedere week met elkaar aan tafel gezeten. En het is heel gewoon als je elkaar dan af en toe eens buiten groepsverband tegenkomt. Gewoon op straat. Zelf vind ik dat doodnormaal. En ook wel leuk. Kan je even een praatje maken. Maar ik weet ook dat sommige mensen dat anders voelen. Die kijken dan graag de andere kant op. Dat moet ik ze dan weer gunnen.

Gelukkig geldt dat niet voor iedereen. Zo fietste ik zonet langs de Wibautstraat en passeerde een wandelaar met een mooie schoudertas. Eigenlijk wilde ik daarover een opmerking maken. Ik verkeer nu eenmaal in de leeftijdsklasse, dat je je op die manier kunt uiten (vind ik dan zelf…). Maar ik zweeg. En was verrast toen omgekeerd de wandelaar mij zelf aanriep; ik hoorde “Dees”, hoe gaat het… En ik stopte natuurlijk aansluitend. We maakten een praatje. Eigenlijk wist ik niet hoe ik deze figuur kende. Maar al snel bleek het een voormalig bezoeker van de groep te zijn. Die zichzelf geruststelde met de mededeling dat hij tegenwoordig dagelijks niet meer dronk dan 4 pils. Maar, zei hij, waar ik wel zorgen over heb is mijn gewicht. Dat is nu 105 kilo en de dokter heeft mij al gewaarschuwd dat dit niet de goede kant opgaat. Kennelijk had hij dat ook zelf al in de gaten. Het was een vriendelijk gesprek, dat eindigde toen hij zelf opmerkte binnenkort absoluut toch weer naar de groep te zullen komen. Ik ben benieuwd en hoop het. Dan zou zo’n vluchtige begroeting in het open veld toch een belangrijke functie hebben gehad.
In dit verband noem ik ook (even) het begrip ‘anonimiteit’, maar voor de rest kan ik weinig meer doen dan afwachten.